ให้ผมเรียนฟรี แต่ผมยังไปโรงเรียนไม่ได้

วันนี้ขอตัดคำที่ผมพูดติดต่อกันมาหลายๆ ปี ว่าก็ว่า นักต่อสู้เพื่อสิทธิก็ พูดกันมานานนนน มหลายสิบปี มาขยาย…

ทุกคนทราบดีว่า การศึกษาจะทำให้คนพัฒนาตนเองเป็นส่วนหนึ่ง เป็นพลังของสังคมได้
ผมมีประสบการณ์จากสองพื้นที่ครับ ตอนเด็กๆ อยู่บ้านนอก หมู่บ้านเล็กๆ เรียนประถมและมัธยม แล้วก็กระโดดไปเรียน ใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพมหานคร เมืองหลวงของประเทศไทย และวันนี้ผมก็มานั่งทำงานอยู่บ้านเกิดตัวเองได้เห็น ได้รับรู้ ได้สัมผัสข้อมูลต่างๆ ด้วยตัวเอง…

ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันแน่นอนการพัฒนาการ บ้านเมือง ผู้คน ระบบขนส่งสาธารณะมันดีขึ้นครับ แต่ดีขึ้นในภาคของคนที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงเท่านั้น
ถามทุกคนที่อยู่ต่างๆ พื้นที่กัน ว่า “วันนี้ มีโรงเรียนไหน ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐาน อย่างน้อยครบถ้วน ตามกฏหมายที่กำหนดเป็นขั้นต่ำไว้แล้วหรือยัง?”

ผมเองก็ไม่สามารถไปดูได้ทุกที่ แต่จากที่ได้สัมผัสบ้างในส่วนกลาง และที่บ้านเกิด ผมตอบชัดๆ “ไม่มี” ครับ

รัฐบาลมีนโยบายให้คนพิการ “เรียนฟรี” ซึ่งดีมากๆ ครับ ย้ำ ดีมากๆ แต่… “คนพิการยังไปเรียนไม่ได้” ครับ

ให้ลองหลับตา แล้วสมมุติ… “เราพิการต้องนั่งรถเข็นแล้วต้องไปโรงเรียน ไปมหาวิทยาลัย”
เราจะเดินทาง ออกจากบ้าน ยังไง ขึ้นสองแถวยังไง ขึ้นรถเมล์ยังไง ขึ้นรถไฟฟ้ายังไง แท็กซี่ยังไง
เอาล่ะสมมุติว่าเราเอาตัวรอดไปถึงโรงเรียนได้ ให้ลองนึกว่าในโรงเรียน เราจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง…

ลองอีกครับ คราวนี้ลองตาบอดบ้าง เอาผ้าปิดตาให้มองไม่เห็น แล้วนึกดู…
เอ๊า แถมอีกหน่อย ลองหูหนวก ไม่ได้ยินบ้างครับ…

เรา “กำลังพัฒนา นานเท่าไหร่แล้วครับ?”
เราอยากเปลี่ยนประเทศไทยให้เป็นแบบประเทศอื่นๆ กันบ้างมั้ย?
ฝากให้ทุกคนช่วยกันคิดนะครับ