รู้ปะว่าคนพิการทำงานผลักดันในเรื่องสิทธิและความเท่าเทียม ‘ให้พวกเราทุกคน’ มานานเท่าไหร่แล้ว?

ภาพหนึ่งใบเพื่อแสดงให้เห็นถึงช่วงเวลาที่ห่างกันมากกว่า 30 ปี ที่คนพิการส่งเสียง เรียกร้องถึงสิทธิขั้นพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนต้องมีอย่างเท่ากัน และสิทธินี้ถูกกำหนดไว้รัฐธรรมนูญมาช้านาน ถึงทุกวันนี้ คนพิการยังออกจากบ้านไม่ได้ ไปโรงเรียน ไม่ได้ ไปโรงพยาบาลไม่ได้ นี่คือบทสรุปสั้นๆ ของสิทธิคนพิการในประเทศไทย

ในขณะที่คนที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง อยากออกจากบ้าน ก็แค่เดินไป ชิลๆ กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซด์ รถสองแถว รถเมล์ รถไฟฟ้า อยากข้ามถนนก็มีสะพานลอยให้ข้าม สะดวกและปลอดภัย, อยากไปโรงเรียนก็ไปได้, ไม่สบายไปโรงพยาบาลก็ไปได้ ไม่เห็นต้องคิดอะไร มันคือเรื่องธรรมดาที่ทุกคนทำอยู่ทุกวัน…

แต่คนอีกหนึ่งกลุ่ม อยู่บ้าน สภาพที่อยู่อาศัยต้องเอื้ออำนวย, การออกจากบ้านเรื่องไม่ง่าย เพราะเมื่อสภาพร่างกายที่ต่างออกไป ก็ต้องการสภาพแวดล้อมที่ดีกว่าช่วยสนับสนุนให้สามารถที่จะดำเนินชีวิตได้อย่างเท่าเทียมกับคนอื่นๆ ในสังคม

ณ วันหนึ่ง คนที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง จากวัยหนุ่มสาว เดินไปไหนทำอะไรก็คล่องตัว เปลี่ยนสภาพ ตั้งครรณ์บ้าง, เกิดอุบัติเหตุบ้าง เจ็บป่วยบ้าง สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ
ถึงแม้วันนี้หรือพรุ่งนี้จะยังไม่เกิด เมื่ออายุเข้าสู่วัยผู้สูงอายุแล้ว ศักยภาพร่างกายก็จะลดลง หูตาฝ้าฟาง ไปไหนมาไหนไม่คล่องตัวแล้ว บางคนต้องใช้เครื่องช่วยเดิน บางคนต้องนั่งรถเข็น นั่นคือคุณมีสภาพมีความพิการแล้ว

ชีวิตของคนสองกลุ่มนี้ดำเนินมาอย่าง ‘ไม่เท่ากัน’ มาช้านาน

ทุกชีวิตมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขตามอัตภาพของแต่ละคน และรัฐฯ มีหน้าที่ต้องส่งเสริม สนับสนุน ช่วยเหลือ ให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นให้ดีที่สุด
ถึงแม้วันนี้การต่อสู้ของคนพิการจะยังคงดำเนินต่อไป อีกยาวนานเท่าไหร่ไม่สำคัญ สิ่งที่ผมอยากย้ำให้พวกเราได้ไม่ลืม คือ ‘สิ่งที่พวกเราทำคือเพื่อทุกคน ไม่ใช่เพียงเพื่อคนพิการ’
ขอให้จำคำนี้ให้ขึ้นใจนะครับ…