การเดินทางคือเพื่อเรียนรู้ (ติดใจเดี๋ยวไปอีก)

คนพิการนั้นมีปัญหามากมาย
แค่เริ่มต้น ร่างกายซึ่งก็คือต้นทุนชีวิต  ก็ด้อยกว่าคนปกติทั่วไปมากมายแล้ว
แต่นั่น… ยังไม่ใช่ที่สุด
หนึ่งสิ่งที่สำคัญขวางกั้น ไม่ให้เค้าออกมาสู่สังคม คือ สิ่งอำนวยความสะดวกขั้นพื้นฐาน
โดยเฉพาะการคมนาคม การเดินทาง ไปไหนมาไหนที่ไม่สะดวก
เมื่อเขาไม่ได้รับความสะดวก เขาก็เลยไม่อยากออกมาสู่สังคม
ทำให้เขาเป็นปัญหาของประเทศ ที่รัฐฯ ต้องยื่นมือคอยช่วยเหลืออยู่ร่ำไป

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมอยากเริ่มที่จะเดินทาง…

เมื่อต้นปี Accessibility Is Freedom ได้ออกไปเปิดโลก
เพื่อการเรียนรู้ สิ่งที่อารยะประเทศนั้น
ได้พัฒนาล่วงหน้าเราไปไกลแค่ไหนแล้ว

โจทย์ของผมคือไปท่องเที่ยว
ด้วยการเดินทาง “ด้วยตัวเอง / ไม่ต้องเพิ่งใคร”
เข็นรถเข็น บวกกับแบกอุปกรณ์ถ่ายภาพ +น้ำหนักเพิ่มอีกเกิน ๑๐ กิโลฯ
ด้วยพลังมือและแขนทั้งสองข้างนี่แหละ
ไปได้ทะลุเมืองหลายสิบกิโลฯ
ขึ้นเหนือ ล่องใต้ โดยใช้ขนส่งสาธารณะ ไม่ได้ใช้อย่างอื่นเลย
ให้มันรู้กันไปว่า “มันจะไปได้ถึงไหน”

ตัดภาพ กลับมามองบ้านเรา ช่างต่างกันอย่างฟ้ากับเหว

ผมได้รับฟังด้วยตัวเอง
ดูแล้วผู้บริหาร ระดับนโยบายของรัฐฯ ก็ดูเหมือนจะเข้าใจเป็นอย่างดีนะครับ
แต่ทำไม สร้างอะไรต่อมิอะไร แต่ละอย่าง มันยังไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น

ผมบ่นมาก็นานแล้ว ก็จะยังบ่นต่อไปอีก
จนกว่าปัญหาจะหายไปละครับ

ประสบการณ์เที่ยวญี่ปุ่นนั้น ได้รับรู้ ได้เรียนรู้สิ่งดีๆ มากมาย
ผมเขียนเป็นบทความสั้นๆ มันส์ๆ
สามารถติดตามได้ที่ลิงค์นี้ครับ Accessibility Is Freedom Live In Japan
และยังมีงานวิดีโออีกนะครับ รับรองได้ดูสนุกแน่นอน

ว่าก็ว่า … แหม ญี่ปุ่นนี่ ติดใจ เดี๋ยวไปอีก
คราวนี้ไปอยู่ซักเดือน….เนอะ!

กราบสวัสดีจากใจ
Accessibility Is Freedom