“น่าเห็นใจคนพิการ…” คำนี้สะท้อนภาพอะไร?

คำว่า “น่าเห็นใจคนพิการ” สะท้อนภาพของความสงสารหรือความเห็นอกเห็นใจที่คนทั่วไปมักมีต่อคนพิการ ซึ่งอาจดูเหมือนเป็นคำพูดที่มีเจตนาดี แต่ในอีกมุมหนึ่ง คำนี้อาจสะท้อนความคิดที่มองว่าคนพิการเป็น “ผู้ด้อยโอกาส” หรือ “ผู้ต้องการความช่วยเหลือ” มากกว่าที่จะมองพวกเขาในฐานะ “มนุษย์ที่มีศักยภาพเท่าเทียมกับคนทั่วไป”

หากมองในบริบทของ การพัฒนาคนอย่างยั่งยืน คำนี้อาจไม่ได้ช่วยสร้างความเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง เพราะมันเน้นที่ ความสงสาร แทนที่จะเป็น การมอบโอกาส หรือ การสร้างความเท่าเทียม ตัวอย่างเช่น:
1. สะท้อนความคิดเชิงลบ: คนพิการอาจถูกมองว่าเป็นภาระที่ต้องการความช่วยเหลือจากสังคม มากกว่าจะได้รับการสนับสนุนเพื่อพัฒนาตนเอง
2. การตอกย้ำความเหลื่อมล้ำ: ทำให้คนพิการถูกมองแยกออกจากคนอื่นในสังคม
อาจรู้สึกว่าคำนี้มีเจตนาดีแต่ขาดความลึกซึ้ง แต่มันไม่ได้ช่วยปลดล็อกศักยภาพของคนพิการหรือสร้างโอกาสให้พวกเขายืนได้ด้วยตัวเอง
ทำให้สังคมยึดติดกับมุมมองที่คนพิการ “ต้องการความช่วยเหลือ” เสมอ

การพัฒนาคนอย่างยั่งยืน:
1. เปลี่ยนมุมมอง: แทนที่จะพูดว่า “น่าเห็นใจ” ควรเปลี่ยนเป็นการมองคนพิการในฐานะ “ผู้มีศักยภาพเท่าเทียม”
2. เน้นที่โอกาส: สนับสนุนให้คนพิการมีโอกาสในด้านการศึกษา อาชีพ และการใช้ชีวิตอย่างอิสระ
3. ออกแบบระบบที่ครอบคลุม: เช่น การออกแบบเมืองที่เข้าถึงได้ง่ายสำหรับทุกคน (Universal Design) หรือการส่งเสริมความเท่าเทียมในที่ทำงาน
4. เปลี่ยนความสงสารเป็นความเข้าใจ: การให้ความรู้กับสังคมเพื่อเข้าใจว่าคนพิการสามารถมีบทบาทสำคัญได้ หากได้รับการสนับสนุนที่เหมาะสม
ในท้ายที่สุด การพัฒนาคนอย่างยั่งยืน คือการสร้างระบบที่ทุกคน รวมถึงคนพิการ สามารถเข้าถึงทรัพยากรและโอกาสได้อย่างเท่าเทียม โดยไม่ต้องอาศัย “ความสงสาร” จากใคร.