the story

ผมติดตามข่าวด้านนี้มาตลอด เพิ่งเห็นข่าวจาก newscientist.com ลงเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมติดตามข่าวด้านนี้มาตลอด เพิ่งเห็นข่าวจาก newscientist.com ลงเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว งานวิจัยจากโปรเฟสเซอร์ SAMUEL I. STUPP และทีม จากมหาวิทยาลัยนอร์ทเวสเทิน(ชิคาโก้) สร้างสารที่มีองค์ประกอบจากโปรตีน เรียงตัวต่อกันเป็นเส้นใยขนาดเล็กมากๆ ใช้วิธีฉีดเข้าเส้นประสาทไขสันหลังจุดที่เสียหาย การทดลองทำกับหนูที่มีสภาพเป็นอัมพาต 76 ตัว ฉีดตัวสารโปรตีนจริงและหลอก พบว่าสารตัวจริงทำให้หนูกลับมาเดินได้, ส่วนยาหลอกไม่มีผลอะไร

คนที่อยู่ในแวดวง IT รู้กันดีว่า Metaverse ไม่ใช่แนวคิดใหม่ ตลอดมาหลายสิบปี ทั้งเกมส์ทั้งระบบการพูดคุย การทำงานแบบออนไลนด์เกิดขึ้นมานานแล้ว เพียงแต่ต่างคนต่างอยู่ บางเจ้าพยายามทำระบบการพูดคุย มีแนวคิดการแบ่งห้องทำงานต่างๆ มานานแล้ว ด้วยเทคโนโลยีปัจจุบัน ความเร็วในการส่งข้อมูล การประมวลผลคอมพิวเตอร์ หน่วยความจำที่มหาศาล ทำให้ทุกอย่างพัฒนาไปไกลมาก เรามีโลกของความเป็นจริงและโลกเสมือน(เทคโนโลยี > โซเชียล) นานแล้ว และ Meta กำลังเร่งพัฒนา รวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน ในไม่ช้า ทุกคนจะปรับเปลี่ยนร่างกายยังไงก็ได้ กลุ่มคนจากโลกของความเป็นจริง ก่อนที่จะกระโดดเข้าโลกเสมือน อาจจะมีหลายๆ กลุ่มคนที่ไม่สะดวกในการใช้งานเครื่องมือต่างๆ เช่น ไม่มีมือ ไม่แขน ไม่มีขา มองไม่เห็น หรือไม่ได้ยิน ทีม Facebook ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ฝากคุณมาร์กดูแลเรื่อง Accessibility ให้แจ๋วๆ ด้วยนะครับ ฝั่งคน IT รู้ดี ในไม่ช้าสองโลกนี้สุดท้ายแล้วจะแยกไม่ออก หรือในที่สุดอาจจะเชื่อมต่อกันกลายเป็นโลกเดียวกันก็ได้ …เอ๊ะ! หรือว่าที่ผมนั่งพิมพ์ข้อความอยู่นี่ ผมอยู่ในโลกเสมือนอีกใบ😎 คลิ๊ป: https://www.facebook.com/zuck/videos/477502300647479

“เราจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง” ผมเชื่อว่า คำๆ นี้ทุกคนคงพอเคยได้ยินผ่านหูอยู่บ้าง ผมเองก็เพิ่งมาสนใจคำๆ นี้เมื่อผมเข้ามาลุยจับงานด้าน ‘สิทธิและความเท่าเทียม’ อย่างเข้มๆ ก็ที่ทุกๆ คนได้เห็น ได้รู้จักผมนี่แหละครับ “เราจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง” เป็นนโยบายระดับโลกที่องค์กรสหประชาชาติ (UN) กำหนดขึ้นมาเพื่อยกระดับความเท่าเทียมของคนในสังคม สมาชิกทั่วโลกต่างมีหน้าที่เดินหน้าตามนโยบายนี้

เมื่อเช้าไปซ้อมวิ่งที่สวนหลวง ร. 9 มาครับ, ช่วงกำลังวิ่ง เจอน้องทากน้อยกำลังกะดึ๊บๆ ข้ามฝั่งถนน ดูแล้วท่าทางแล้วโอกาสรอดคงน้อยมาก คนวิ่งมา รถวิ่งมา รับรองไม่ได้โตแน่ๆ เลยเอาใบไม้ช้อนแล้วพาไปส่งถึงขอบถนนอีกฟากซะหน่อย น้องโผล่ออกมาจากเปลือกคงต๊กใจ ‘เห้ย! ทำไมถึงเร็วจัง’ 555

ภาพเมื่อครั้งผมไปท่องเที่ยวเชิงศึกษาครั้งที่สอง ที่เมืองคาวากูชิ เรากำลังเดินทางไปที่สถานีรถไฟเพื่อเดินทางกลับมาที่กรุงโตเกียว ช่วงบ่ายคล้อยๆ เป็นช่วงเวลาที่นักเรียนเลิกเรียนพอดี ผมสังเกตุเห็นซีนนี้ไกลจากผมพอสมควร ดีที่กล้องผม ณ ตอนนั้นใช้เลนส์เทเลเพื่อถ่ายระยะไกล เลยได้ภาพชุดนี้มาครับ

เมื่อเช้าเราได้ลองใช้ CABB แท๊กซี่เป็นครั้งแรกค่ะ คุณพ่อมีอาการอัลไซเมอร์และยังมีปัญหากระดูกสะโพกหัก การเดินทางไปไหนมาไหนโดยใช้รถทั่วๆ ไป ก็ต้องใช้วิธีช่วยกันยกคุณพ่อขึ้น-ลงจากรถเข็น ไปนั่งรถ เราเคยลองใช้รถแท๊กซี่ทั่วไปไม่ง่ายเลย ก็เลยเป็นเหตุให้เราไม่ค่อยได้พาคุณพ่อออกไปข้างนอกเท่าไหร่นัก ฉันรู้สึกไม่โอเคเลยเพราะเมื่อก่อนคุณพ่อชอบท่องเที่ยวบ่อยๆ และยังจ๊อกกิ่งทุกๆ วันอีกด้วย

(คลิ๊ปภาษาอังกฤษ) https://youtu.be/wamCOr48Lzc ได้ดูคลิ๊ปนี้จากอาเซี่ยนบ๊อส แล้วผมนึกถึงเนื้อหาหนึ่งส่วนที่เพิ่งได้ไปคุยกับน้องๆ มาครับ ตัวอย่างต้องเซฟราเมงคนนี้ เมื่อสภาพร่างกายเปลี่ยนไป ก็ต้องต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ‘ความคิด’ สำคัญที่สุด จะควบคุมทุกอย่าง หากเราคิดว่า เราจะตายไม่ทำอะไร ไม่สู้ ตัวคุณและโลกรอบๆ ตัวก็จะกลายเป็นอย่างนั้น แต่เมื่อคุณเลือกที่จะสู้แล้ว ปัญหาต่างๆ คุณและโลกรอบๆ ตัวก็จะเปลี่ยนไป ทุกอย่างจะกลายเป็นความท้าทายที่เมื่อผ่านมันไปได้แล้ว คุณจะภูมิใจมาก นี่คือมนุษย์ล่ะ… เซฟราเมงเจ้านี้น่าอร่อย น่าสนใจ ต้องไปอุดหนุนให้ได้ หนึ่งในโจทย์ของการไปญี่ปุ่นใครครั้งหน้า ขอให้ทุกคนมีจิตใจที่แข็งแกร่งครับ…

ที่พักผมมีคนต่างชาติพักอยู่เยอะพอสมควร แทบจะทุกครั้ง วันไหนที่ผมลงไปด้านล่างอาคาร ผมก็มักจะเห็นแม่บ้านและเด็กฝรั่ง 2 คนหน้าตาน่ารัก วิ่งเล่น เดินเล่นกันอยู่บ่อยๆ ไม่นานก็ได้รู้จักคุ้นเคย ได้คุยกันรวมถึงคุณพ่อของน้องด้วยครับ น้องวาเลนติน่า มีปัญหาการสั่งงานสมองและกล้ามเนื้อทำงานไม่ปกติครับ (CP – Cerebral Palsy) อาการที่เราเห็นกันบ่อยๆ คือ อาการนิ้ว แขน ขาเกร็ง บางคนพูดไม่ชัด เพราะฉะนั้นการดำเนินชีวิตการใช้ชีวิตไม่ง่ายเลย ส่วนพี่สาววาเนสซ่าสมบูรณ์แข็งแรงดี ดูแลน้อง เป็นเพื่อนเล่น เพื่อวิ่งออกกำลังด้วยกันตลอดเวลาน่ารักมากๆ ครับ

ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ผมเดินทางไปสิงคโปร์ครั้งแรก พักอยู่ที่นั่น 6 วันครับ อยากเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์การจองที่พักครั้งนั้น… คนเราจะไปเที่ยวได้อย่างสบายใจ ก็ต้องกินอิ่ม นอนหลับ สบายใจ สบายประเป๋า ได้พักผ่อนได้เต็มที่ ทำธุระส่วนตัว อาบน้ำ อาบท่าสะดวกสบาย ไม่ต้องมีกังวล คนทั่วๆ ไปคงไม่อะไร ชิลมาก นอนโรงแรมแค๊ปซูลก็ได้ แต่สำหรับคนที่นั่งรถเข็นแล้ว หนังคนละม้วนครับต้องเข้มข้นสุดๆ ในการหาที่พักที่สะดวก ไม่งั้นวุ่นวายตายชัก

หากใครเป็นสมาชิกเราน่าจะจำได้ ผมเคยเล่าเรื่องซื่อเบาะนั่ง ROHO มาใช้ได้ซัก 6 เดือนก็รั่วเสียแล้ว >< เบาะนี้ราคาไม่ธรรมดา ร่วมๆ 2 หมื่น ถึงจะแพงมากแต่ก็ต้องซื้อ ไม่มีเบาะนี้ ผมไม่สามารถนั่ง ไม่สามารถที่จะทำงาน ใช้ชีวิตตามปกติได้เลย เพราะเบาะนี้ ทำให้ผมลดปัญหาแผลกดทับได้มาก เพราะเบาะนี้ทำให้ผมซ่าไปถึงขีดสุด เข็นรถออกกำลังกายได้จนถึงระยะมาราธอนแล้ว และหากจะว่าไป คงไม่เกินไปที่จะพูดว่า ‘เพราะเบาะนี้ทำให้ผมมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าได้’ ผมสอบถามตัวแทนจำหน่ายหลายต่อหลายรอบ ย้ำแล้วย้ำอีก ก็ได้รับคำตอบว่า “ซ่อมให้”…