the story

เมื่อเช้าไปซ้อมวิ่งที่สวนหลวง ร. 9 มาครับ, ช่วงกำลังวิ่ง เจอน้องทากน้อยกำลังกะดึ๊บๆ ข้ามฝั่งถนน ดูแล้วท่าทางแล้วโอกาสรอดคงน้อยมาก คนวิ่งมา รถวิ่งมา รับรองไม่ได้โตแน่ๆ เลยเอาใบไม้ช้อนแล้วพาไปส่งถึงขอบถนนอีกฟากซะหน่อย น้องโผล่ออกมาจากเปลือกคงต๊กใจ ‘เห้ย! ทำไมถึงเร็วจัง’ 555

ภาพย้อนหลังไปเมื่อ 3ปีที่แล้ว เราไปท่องเที่ยวเชิงศึกษาครั้งที่สอง เมืองคาวากูชิ เรากำลังเดินทางไปที่สถานีรถไฟเพื่อเดินทางกลับมาที่กรุงโตเกียว ช่วงบ่ายคล้อยๆ เป็นช่วงเวลาที่นักเรียนเลิกเรียนพอดี ผมสังเกตุเห็นซีนนี้ไกลจากผมพอสมควร ดีที่กล้องผม ณ ตอนนั้นใช้เลนส์เทเลเพื่อถ่ายระยะไกล เลยได้ภาพชุดนี้มาครับ

เมื่อเช้าเราได้ลองใช้ CABB แท๊กซี่เป็นครั้งแรกค่ะ คุณพ่อมีอาการอัลไซเมอร์และยังมีปัญหากระดูกสะโพกหัก การเดินทางไปไหนมาไหนโดยใช้รถทั่วๆ ไป ก็ต้องใช้วิธีช่วยกันยกคุณพ่อขึ้น-ลงจากรถเข็น ไปนั่งรถ เราเคยลองใช้รถแท๊กซี่ทั่วไปไม่ง่ายเลย ก็เลยเป็นเหตุให้เราไม่ค่อยได้พาคุณพ่อออกไปข้างนอกเท่าไหร่นัก ฉันรู้สึกไม่โอเคเลยเพราะเมื่อก่อนคุณพ่อชอบท่องเที่ยวบ่อยๆ และยังจ๊อกกิ่งทุกๆ วันอีกด้วย

(คลิ๊ปภาษาอังกฤษ) https://youtu.be/wamCOr48Lzc ได้ดูคลิ๊ปนี้จากอาเซี่ยนบ๊อส แล้วผมนึกถึงเนื้อหาหนึ่งส่วนที่เพิ่งได้ไปคุยกับน้องๆ มาครับ ตัวอย่างต้องเซฟราเมงคนนี้ เมื่อสภาพร่างกายเปลี่ยนไป ก็ต้องต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ‘ความคิด’ สำคัญที่สุด จะควบคุมทุกอย่าง หากเราคิดว่า เราจะตายไม่ทำอะไร ไม่สู้ ตัวคุณและโลกรอบๆ ตัวก็จะกลายเป็นอย่างนั้น แต่เมื่อคุณเลือกที่จะสู้แล้ว ปัญหาต่างๆ คุณและโลกรอบๆ ตัวก็จะเปลี่ยนไป ทุกอย่างจะกลายเป็นความท้าทายที่เมื่อผ่านมันไปได้แล้ว คุณจะภูมิใจมาก นี่คือมนุษย์ล่ะ… เซฟราเมงเจ้านี้น่าอร่อย น่าสนใจ ต้องไปอุดหนุนให้ได้ หนึ่งในโจทย์ของการไปญี่ปุ่นใครครั้งหน้า ขอให้ทุกคนมีจิตใจที่แข็งแกร่งครับ…

ที่พักผมมีคนต่างชาติพักอยู่เยอะพอสมควร แทบจะทุกครั้ง วันไหนที่ผมลงไปด้านล่างอาคาร ผมก็มักจะเห็นแม่บ้านและเด็กฝรั่ง 2 คนหน้าตาน่ารัก วิ่งเล่น เดินเล่นกันอยู่บ่อยๆ ไม่นานก็ได้รู้จักคุ้นเคย ได้คุยกันรวมถึงคุณพ่อของน้องด้วยครับ น้องวาเลนติน่า มีปัญหาการสั่งงานสมองและกล้ามเนื้อทำงานไม่ปกติครับ (CP – Cerebral Palsy) อาการที่เราเห็นกันบ่อยๆ คือ อาการนิ้ว แขน ขาเกร็ง บางคนพูดไม่ชัด เพราะฉะนั้นการดำเนินชีวิตการใช้ชีวิตไม่ง่ายเลย ส่วนพี่สาววาเนสซ่าสมบูรณ์แข็งแรงดี ดูแลน้อง เป็นเพื่อนเล่น เพื่อวิ่งออกกำลังด้วยกันตลอดเวลาน่ารักมากๆ ครับ

ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ผมเดินทางไปสิงคโปร์ครั้งแรก พักอยู่ที่นั่น 6 วันครับ อยากเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์การจองที่พักครั้งนั้น… คนเราจะไปเที่ยวได้อย่างสบายใจ ก็ต้องกินอิ่ม นอนหลับ สบายใจ สบายประเป๋า ได้พักผ่อนได้เต็มที่ ทำธุระส่วนตัว อาบน้ำ อาบท่าสะดวกสบาย ไม่ต้องมีกังวล คนทั่วๆ ไปคงไม่อะไร ชิลมาก นอนโรงแรมแค๊ปซูลก็ได้ แต่สำหรับคนที่นั่งรถเข็นแล้ว หนังคนละม้วนครับต้องเข้มข้นสุดๆ ในการหาที่พักที่สะดวก ไม่งั้นวุ่นวายตายชัก

หากใครเป็นสมาชิกเราน่าจะจำได้ ผมเคยเล่าเรื่องซื่อเบาะนั่ง ROHO มาใช้ได้ซัก 6 เดือนก็รั่วเสียแล้ว >< เบาะนี้ราคาไม่ธรรมดา ร่วมๆ 2 หมื่น ถึงจะแพงมากแต่ก็ต้องซื้อ ไม่มีเบาะนี้ ผมไม่สามารถนั่ง ไม่สามารถที่จะทำงาน ใช้ชีวิตตามปกติได้เลย เพราะเบาะนี้ ทำให้ผมลดปัญหาแผลกดทับได้มาก เพราะเบาะนี้ทำให้ผมซ่าไปถึงขีดสุด เข็นรถออกกำลังกายได้จนถึงระยะมาราธอนแล้ว และหากจะว่าไป คงไม่เกินไปที่จะพูดว่า ‘เพราะเบาะนี้ทำให้ผมมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าได้’ ผมสอบถามตัวแทนจำหน่ายหลายต่อหลายรอบ ย้ำแล้วย้ำอีก ก็ได้รับคำตอบว่า “ซ่อมให้”…

Saba Mediaภายใต้ชื่อโครงการนี้ เราเริ่มก้าวเดินกันอย่างเข้มข้นตั้งแต่ก่อนปีใหม่ที่ผ่านมา 2 เดือนผ่านไป เราได้ทำงานและได้ประสบการณ์กันอย่างมากมาย ภายใต้ข้อจำกัดที่เรามี เรายังคงมุ่งมั่นที่จะพัฒนาคุณภาพรายการให้ได้ดีที่สุดในทุกๆ ด้าน

‘รอยยิ้มและความสุข’ คือ มูลค่ามหาศาล ภาพๆ นี้เป็นภาพที่ผมถ่ายกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเมื่อเดือนมีนาคม 2017 เป็นวันที่ผมไปร่วมเป็นตัวแทนในงานแถลงข่าว ‘ส่งมอบลิฟท์ BTS สี่สถานีแรก’ กับท่านผู้ว่าฯ กทม อัศวินและท่านรองฯ​ อำนวย พร้อมกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง หลังจากคณะ กทม กลับ ก็ได้เจอชาวต่างชาติครอบครัวนี้ ผมได้มีโอกาสทักทาย พูดคุยกัน ประทับใจมากครับ เมื่อได้รับทราบว่า เขาผ่านมาสถานีนี้บ่อยและวันนี้ได้ใช้ลิฟท์ที่เปิดเป็นวันแรกพอดี และเขาบอก​กับผมว่า…

สำนึก สาธารณะเหตุเกิดที่เมกา บางนาตอนค่ำวันศุกร์ สิ้นเดือนที่แล้วครับ เป็นปกติที่เวลาผมไปไหนผมก็มักจะตรวจดูที่จอดรถคนพิการเสมอๆ วันนั้นก็เช่นเดียวกัน พอลงจากรถได้ ก็สำรวจตรวจตราที่จอดรถคนพิการ พูดคุยกับเจ้าหน้าที่ รปภ ตามปกติล่ะครับ ผ่านที่จอดรถคนพิการ เอ ก็ดูบรรยากาศ การจอด การดูแล เข้มข้นดี (เดี๋ยวนี้ที่นี่ดูแลเข้มข้นดีมากครับ)