คมนาคมเพื่อทุกคน

25 มิถุนายน 2561 เรามีโอกาสได้ไปทดสอบเมล์ สมาร์ทบัส จังหวัดขอนแก่นแบบชิลๆ บทสรุปจากการทดสอบนั่งรอบเมืองตามนี้ครับ:

มีโอกาสเป็นตัวแทน ได้นั่งพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ นาๆ ในงานที่ผ่านมา ขอบพระคุณ คุณครูอินดริว บิกส์, Brunch Magazine และ BangkokPost ที่ให้เกียรติ ให้การสนับสนุน และให้เราได้มีโอกาสพูดเสมอมาครับ

Update ให้แบบด่วนๆ ครับ T4A ณ กระทรวงคมนาคม, สนง ประหลัดฯ, สนข  และ ขนส่ง ประชุม วาระเร่งด่วนสร้างขนส่งสาธารณะเพื่อทุกคน เดี๋ยวมาเหลาให้ฟังครับ​…

ภารกิจหลักเรา คือ เดินทางเพื่อหาคำตอบกับสิ่งที่สงสัย เมื่อสงสัยก็ต้องทดสอบให้เห็นกับตา ทดสอบบ้านเราไม่พอ ก็ต้องไปทดสอบถึงต้นตอด้วยครับ

ญี่ปุ่น  มหาอำนาจทางด้านเศรษฐกิจของโลก  หลายๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็น อุตสาหกรรมด้านอิเลคทรอนิค หุ่นยนต์, ผลิตรถยนต์ และตอนนี้ที่บูมหนักมาก คือ การท่องเที่ยว จะเห็นได้ว่าคนไทยไปเที่ยวญี่ปุ่นเยอะมากๆ รวมถึงทางด้านการคมนาคมขนส่ง และสิ่งอำนวยความสะดวก ที่มีมาตรฐานสูงที่สุด ปฏิเสธไม่ได้ว่า ญี่ปุ่นคือเบอร์หนึ่ง ผมได้รับข้อมูลนานแล้วครับ นี่เป็นที่มา ทำไมผมเลือกเดินทางไปญี่ปุ่น ก็เพราะอยากสัมผัสและไปค้นหาคำตอบเรื่องเหล่านี้ด้วยตัวเอง เมื่อเริ่มไปครั้งแรกก็เริ่มค่อยๆ ได้ข้อมูล ค่อยๆ ได้ความเชื่อมโยง ส่งผลให้วางแผน ‘ต้องไปอีก’ เพื่อค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม ผมไปท่องเที่ยวจะไม่เหมือนกับคนอื่น เพราะเป้าหมายผมคือเพื่อไปเรียนรู้สิ่งเหล่านี้

ในการเดินทางเพื่อศึกษาเกี่ยวกับสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐาน สิ่งที่จำเป็นที่สุด คือ การที่จะต้องได้ทดสอบโดยการใช้งานด้วยตัวเอง และต้องใช้แบบในสภาพความเป็นจริง นี่เป็นที่มาที่ผมเรียกการท่องเที่ยวของผมภายใต้ชื่อภาระกิจ “การเดินทางเพื่อทุกคน” นอกจากการทดสอบการใช้งานจริงที่จำเป็นอย่างมากแล้ว ข้อมูลจะสมบูรณ์มากขึ้น เมื่อมีข้อมูลจากกลุ่มคนที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้ และในที่สุดแล้ว ผมก็ได้มีโอกาสเข้าเยี่ยมเยียนองค์กร DPI-JAPAN (http://dpi-japan.org/) ผู้ซึ่งเป็นองค์กรหลักที่ทำงานและผลักดันเรื่องนี้ นี่ถือเป็นภาระกิจสำคัญยิ่งของการเดินทางไปญี่ปุ่นครั้งนี้เลยทีเดียว

ผมตะลุยเดินทางรอบๆ ภูเขาไฟฟูจิ ไปถึงหมู่บ้านเล็กๆ ไกลแสนไกล ผมยังเห็นรถเมล์และมีป้าย wheelchair อยู่ด้านหน้าทุกคัน สำหรับผม นี่คือสิ่งที่น่าทึ่งที่สุดสำหรับการเดินทางครั้งนี้ครับ

  นศ นิเทศฯ ม รังสิต เรื่องเริ่มจากน้องติดต่อเข้ามาในเพจ ขอข้อมูลเพื่อทำโครงงานส่งอาจารย์ และด้วยคณะอาจาย์ที่มหาวิทยาลัยรังสิตเป็นภาคีเครือข่ายที่แข็งแรงร่วมทำงานกับ T4A อยู่แล้ว พอทราบข่าวเลยเกิดการประสานและเชื่อมต่องานเกิดขึ้นอย่างน่าดีใจ ส่วนตัวหากมีการร้องขอจากภาคการศึกษา ผมให้ priority อันดับต้นๆ ครับ แต่ผมมักมองก่อนเลยว่า น้องตั้งใจทำกันแค่ไหน หากผ่านด่านผมได้ ก็จะร่วมลุยร่วมงานเต็มที่ แต่ผมให้ข้อมูลและให้การบ้านและแนะนำให้น้อยที่สุด เพื่อให้น้องได้มีโอกาสจัดการและทำงานเองให้มากที่สุด เพราะผมเชื่อมั่นและต้องการเห็นความแตกต่าง ที่สำคัญผมมักชอบที่จะแกล้ง โยนของร้อนๆ ให้  ทราบภายหลังว่าด้วยเวลาที่จำกัด ปั่นป่วนกันพอควร

เหตุไม่สู้ดีนัก เกิดบนระบบ รถไฟฟ้าบ้านเรา   เมื่อเร็วๆ มานี้ เป็นส่วน inspire ทำให้ผมต้องคลิ๊ปนี้     คนทั่วไปยังมีทางเลือกได้ แต่คนพิการ ตรงข้าม ไม่มีสิทธิที่จะเข้าถึงระบบสาธารณะได้โดยอิสระ ไม่มีสิทธิแม้แต่..จะ..กลัว… เหตุเกิดที่ ‘ช่องลับ’ เป็นมาอย่างไร โปรดติดตามชม

ให้สัมภาษย์ไว้กับโพสต์ทูเดย์ครับ ผมพูดไว้ว่า… “กฎหมายรัฐธรรมนูญกำหนดไว้ว่า ‘สิทธิทุกคน เท่าเทียมกัน’ ทุกคนไม่ว่าสภาพร่างกายเป็นแบบไหน เรียกว่าคนเหมือนกัน และทุกคนจะมีโอกาสเป็นคนพิการเช่นเดียวกัน” ขอบคุณโพสต์ทูเดย์ ลิงค์บทความต้นทาง http://www.posttoday.com/social/general/485876 ครับ