พื้นที่สาธารณะ

โครงการก่อสร้างทางเดินชมธรรมชาติยกระดับ(Sky walk) ภูแอ่น ณ จุดชมวิวช่องเขาขาด ริมเขื่อนอุบลรัตน์ จ. หนองบัวลำภู สวยแต่เป็นบันไดขัดต่อนโยบาย “ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง”

สมาชิกส่งภาพมาแยกมาให้ พร้อมส่งข้อมูลมาให้: ทางม้าลายที่อาจจะเพิ่มความพิการ ณ สี่แยกตึกชัย ถ.พระรามที่ 6 เขตราชเทวี ทางม้าลาย สำหรับรถเข็นวีลแชร์ผู้พิการ (มีป้ายเตือนรถเข็นผู้พิการปักอยู่ตรงทางข้ามด้วย) ที่ข้ามไปมาระหว่าง โรงเรียนสอนคนตาบอด กรุงเทพ – ศูนย์การแพทย์สมเด็จพระเทพรัตน์ โรงพยาบาลรามาธิบดี ถ.พระรามที่ 6 พบปัญหา อุปสรรคมากมาย

น้องที่รู้จักกันไปหกล้มจุดขึ้นสะพานลอย กระดูกซี่โครงหัก เขตมาซ่อมหลังจากที่ได้รับแจ้งปัญหา ได้รับข่าว เห็นภาพก่อนหลัง แล้วผมได้แต่สะท้อนใจ มาตรฐานบ้านเราไร้ราคาเหลือเกิน นี่คนร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ ยังเกิดอุบัติเหตุ และจำกันได้ไหมครับ พวกเราได้รับข่าวทำนองนี้กันบ่อยๆ เราเห็นอะไร นึกถึงอะไรบ้างไหมครับ? พรุ่งนี้ จะเป็นเรา ครอบครัวเรา คนที่เรารักไหมหนอ… กระดูกซี่โครงหักนี่ก็ว่าหนักแล้ว แต่ถ้าพิการขึ้นมายุ่งเลย ผมได้สมาชิกมาช่วยทำงานอีก ซะงั้น ^^ ความลำบากก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่คือสภาพแวดล้อมที่อันตราย เราเจอได้ทั่วไปทุกแห่งทุกหน ประชาชน คนตาดำๆ คุณภาพชีวิต หวังอะไรได้บ้าง ปัญหาเหล่านี้จะหมดไป ถ้าเราช่วยกันทำงาน มาสร้างมาตรฐานใหม่กันครับ ‘ให้กำลังใจ’ จะไม่ทำให้ปัญหาหมดไป มาช่วยกันคิดและทำนะครับ

เพื่อนของเราส่งภาพมาให้ พร้อมเล่าเรื่องราว “ต้องพาคุณพ่อไปหาหมอ, รพ ที่จอดรถไม่ว่าง เลยต้องวนรถแล้วส่งให้เดินไปเอง…” สิทธิไปรักษาตัว ไปโรงพยาบาลคือสิทธิพื้นฐาน และปัจจุบันเราไปไม่ถึงสิทธินั้น เพราะสัญจรบนทางเท้าใช้งานไม่ได้ สัญจรไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นกายภาพหรือการฝ่าฝืนขายของโดยที่ไม่มีการกวดขันของเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบ…

พอดีโพสเมื่อวาน ผมเปรียบเทียบกับญี่ปุ่นมีสมาชิกแวะเวียนเข้ามาพูดคุย สอบถามหลายๆ ประเด็น ผมรู้สึกว่า เอ… มันยังไม่ชัดเจน อาจจะเป็นที่ผมเขียนด้วยล่ะครับ วันนี้เลยขอเปรียบกับทางเท้าโรมัน ที่สร้างเมื่อ 2พันปีแล้ว จะได้จบๆ ไป

ได้รับภาพเมื่อวาน กรุงเทพ ทางเดินแค่แมวดิ้นตาย ส่วนเมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นที่สร้างเมื่อ 36 ปีที่แล้ว ความกว้างแบบว่าเอารถเก่งมาวิ่งได้สบายๆ หนึ่งภาพแทนคำล้านคำ สิ่งนี้เกิดขึ้นกับประเทศไทยที่รักของเรามาช้านาน ทำไมประเทศเราไม่พัฒนา คุณคิดว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน?

ส่งข่าวถึงน้องๆ กทม: ถ้ามึงรับงาน มึงมีความผิดตามกฏหมาย ส่งข่าวถึงน้องๆ ที่สร้าง infra : คิดถึงพี่มึงบ้าง กูทำงานกับพวกมึงให้แบบฟรีๆ มานานเท่าไหร่แล้ว คิดถึงพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย มึงบ้าง ทุกคนก็ต้องเดินทาง วันหน้ามึงก็จะได้นั่งรถเข็นแบบกูนี่แหละ

‘ประชาคมโลก’ ต่างพูดและพัฒนาความเท่าเทียมให้เกิดขึ้นอย่างจริงจัง ‘ประเทศไทย’ เรามีกฏหมายที่ดีมากพอแล้ว ทุกๆ รัฐบาลให้ความสำคัญ รวมถึงรัฐบาลประยุทธ1 และ ประยุทธ2 ก็ได้ให้นโยบาย ‘ความเท่าเทียม ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง และกำหนดให้มี UD’ ไว้อย่างชัดเจน

นโยบาย Universal Design ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนระดับประเทศ การสร้างทุกอย่าง ต้องคำนึงถึง “คนทุกกลุ่ม” ต้องสามารถใช้ได้ มีชีวิตอยู่ร่วมกันได้ “อย่างเท่าเทียมและเป็นธรรม” นอกจากนโยบายประเทศแล้ว สำคัญที่สุด ทุกคนต้องไม่ลืม “ทุกคนจะได้เป็นคนพิการ” สิ่งเหล่านี้เป็นการลงทุนเพื่อทุกๆ คน

‘เข้าถึงและใช้ประโยชน์ได้’ คำๆ นี้ถูกกำหนดไว้ในกฏหมายของไทยมาช้านานแล้ว แต่พื้นที่สาธารณะของกรุงเทพมหานครและทั่วประเทศไทยยังมีปัญหา ไม่สามารถที่จะรับประกันความปลอดภัยให้กับชีวิตของประชาชนได้ การพัฒนาพื้นที่เมือง พื้นที่สาธารณะ ต้องทำควบคู่กันไปพร้อมกับการพัฒนาระบบขนสาธารณะ และต้องจัดทำเป็นแผนระดับชาติ เพื่อให้ประชาชนทุกคน ทุกสภาพร่างกาย สามารถเดินทางได้ เพื่อให้เมืองทั้งเมือง เกิดความสะอาด สะดวก ปลอดภัย เข้าถึงได้ เมื่อเดินทางได้ ก็จะเป็นการเพิ่มโอกาส ให้คนทุกคนพัฒนาตัวเองได้อย่างเท่าเทียมกันและนี่คือคำตอบของการพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน