พื้นที่สาธารณะ

พอดีโพสเมื่อวาน ผมเปรียบเทียบกับญี่ปุ่นมีสมาชิกแวะเวียนเข้ามาพูดคุย สอบถามหลายๆ ประเด็น ผมรู้สึกว่า เอ… มันยังไม่ชัดเจน อาจจะเป็นที่ผมเขียนด้วยล่ะครับ วันนี้เลยขอเปรียบกับทางเท้าโรมัน ที่สร้างเมื่อ 2พันปีแล้ว จะได้จบๆ ไป

ได้รับภาพเมื่อวาน กรุงเทพ ทางเดินแค่แมวดิ้นตาย ส่วนเมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นที่สร้างเมื่อ 36 ปีที่แล้ว ความกว้างแบบว่าเอารถเก่งมาวิ่งได้สบายๆ หนึ่งภาพแทนคำล้านคำ สิ่งนี้เกิดขึ้นกับประเทศไทยที่รักของเรามาช้านาน ทำไมประเทศเราไม่พัฒนา คุณคิดว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน?

ส่งข่าวถึงน้องๆ กทม: ถ้ามึงรับงาน มึงมีความผิดตามกฏหมาย ส่งข่าวถึงน้องๆ ที่สร้าง infra : คิดถึงพี่มึงบ้าง กูทำงานกับพวกมึงให้แบบฟรีๆ มานานเท่าไหร่แล้ว คิดถึงพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย มึงบ้าง ทุกคนก็ต้องเดินทาง วันหน้ามึงก็จะได้นั่งรถเข็นแบบกูนี่แหละ

‘ประชาคมโลก’ ต่างพูดและพัฒนาความเท่าเทียมให้เกิดขึ้นอย่างจริงจัง ‘ประเทศไทย’ เรามีกฏหมายที่ดีมากพอแล้ว ทุกๆ รัฐบาลให้ความสำคัญ รวมถึงรัฐบาลประยุทธ1 และ ประยุทธ2 ก็ได้ให้นโยบาย ‘ความเท่าเทียม ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง และกำหนดให้มี UD’ ไว้อย่างชัดเจน

นโยบาย Universal Design ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนระดับประเทศ การสร้างทุกอย่าง ต้องคำนึงถึง “คนทุกกลุ่ม” ต้องสามารถใช้ได้ มีชีวิตอยู่ร่วมกันได้ “อย่างเท่าเทียมและเป็นธรรม” นอกจากนโยบายประเทศแล้ว สำคัญที่สุด ทุกคนต้องไม่ลืม “ทุกคนจะได้เป็นคนพิการ” สิ่งเหล่านี้เป็นการลงทุนเพื่อทุกๆ คน

‘เข้าถึงและใช้ประโยชน์ได้’ คำๆ นี้ถูกกำหนดไว้ในกฏหมายของไทยมาช้านานแล้ว แต่พื้นที่สาธารณะของกรุงเทพมหานครและทั่วประเทศไทยยังมีปัญหา ไม่สามารถที่จะรับประกันความปลอดภัยให้กับชีวิตของประชาชนได้ การพัฒนาพื้นที่เมือง พื้นที่สาธารณะ ต้องทำควบคู่กันไปพร้อมกับการพัฒนาระบบขนสาธารณะ และต้องจัดทำเป็นแผนระดับชาติ เพื่อให้ประชาชนทุกคน ทุกสภาพร่างกาย สามารถเดินทางได้ เพื่อให้เมืองทั้งเมือง เกิดความสะอาด สะดวก ปลอดภัย เข้าถึงได้ เมื่อเดินทางได้ ก็จะเป็นการเพิ่มโอกาส ให้คนทุกคนพัฒนาตัวเองได้อย่างเท่าเทียมกันและนี่คือคำตอบของการพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโลกเราทุกวันนี้เปลี่ยนแปลงเร็วเว่อร์ เกิดการพัฒนาสิ่งใหม่ๆแทบทุกวัน โอกาสใหม่ๆมากขึ้น คนเก่งขึ้นทุกวัน ไม่มีใครอยากตกรถบัสคันนี้…ผู้พิการก็เช่นกัน เสียอย่างเดียว ผู้พิการ…(กรู) ขึ้นรถไม่ได้!! ด้วยการเข้าถึงที่เลวร้าย ผู้พิการเหมือนถูกเตะลงจากรถ พวกเขาไม่ใช่แค่ตามไม่ทัน แต่ถอยหลังลงคลองเลยต่างหาก! ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง ผลสุดท้าย ความเหลื่องล้ำระหว่างคนปกติแข็งแรงและคนพิการจะไม่ใช่แค่กว้างขึ้น แต่ไม่มีทางเชื่อมถึงกันได้อีกต่อไป ความใฝ่ฝันของพวกเราไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์แต่อย่างใด มันเป็นแค่การเข้าถึงได้ของทุกคนแค่นั้น (ไม่ใช่เทคโนโลยีล้ำเลิศ / นวัตกรรมเปลี่ยนโลก) ซึ่งอันที่จริง อาศัยแค่ความพยายามและความร่วมมือในระดับหนึ่งก็สามารถบรรลุผลได้แล้ว

เราเห็นท่านผู้ว่ากรุงเทพมหานคร มีนโยบาย NOW เราชื่อมั่นนโยบายนี้ “ดีและเป็นประโยชน์ต่อชาติบ้านเมืองอย่างแน่นอน” เราดูและเห็นหลายๆ โครงการ ล่าสุดมีการปรับซ่อมทางเท้าถนนสุขุมวิทบริเวณแยกอโศกให้แล้วเสร็จ เราไปดูเมื่อซักเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา พบปัญหาเยอะมาก ประชาชนก็แซ่ซ้องฟ้องกันสนั่นโลกโซเซียล เลยรอไม่ไหว ลงพื้นที่วันก่อน เอาข้อมูลมาฝากกัน

สืบเนื่องจากกรุงเทพมหานครผู้ซึ่งเป็นเจ้าของระบบรถไฟฟ้าบีทีเอส จัดสร้างลิฟท์และสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานไม่ครบถ้วน คนพิการใช้เวลายาวนานฟ้องร้อง และสุดท้ายชนะคดีเมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน 2557 และศาลมีคำสั่งให้ “สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานตามกฏหมายให้แล้วเสร็จภายใน 1 ปี” ซึ่งนั่นหมายความว่า ต้องแล้วเสร็จภายในต้นปี 2559 แต่จนถึง ปัจจุบันผ่านไป 3 ปีแล้ว “เพียงแค่ ลิฟท์และทางลาดก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์” และยังต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกตามกฏหมายประเภทอื่นๆ อีก

“ระบบขนส่งสาธารณะของประเทศไทย เรามีระบบเก่าที่ยังต้องแก้ไขปัญหา และระบบใหม่ที่กำลังสร้างเพิ่มขึ้นทุกวัน คนพิการยังไม่สามารถสบายใจได้ว่า เราจะเข้าถึงอย่างเท่าเทียม” เชื่อหรือไม่ ผมพูดคำนี้ซ้ำๆ มามากกว่า 4 ปีแล้วในการประชุมกับภาครัฐฯ ทุกๆ ครั้ง เกิดอะไรขึ้นกับประเทศไทยของเรา…?   “ทุกข์ 20 ปีของคนพิการกับปัญหารถไฟฟ้า” ขอบคุณ Workpoint News – ข่าวเวิร์คพอยท์ ครับ!