การช่วยเหลือผมรู้สึกดีใจและขอบคุณ แต่จะดีกว่า หากการช่วยเหลือ เป็นสิ่งท้ายสุด…

เห็นโพสจาก จส 100 ขอยกมา ชื่นชม รปภ BTS ด้วยอีกเสียงครับ

ปกติคนพิการจะต้องให้เจ้าของปัญหานั้นๆ เป็นคนให้ข้อมูล
แต่วันนี้ขอเปิดมุมมองในส่วนที่ผมอยากร่วมแชร์ ในมุมมองคนพิการกันนะครับ… (ผมไม่ใช่คนพิการทางสายตานะครับ)

ทุกคนได้เห็นภาพคนพิการได้รับการช่วยเหลือ รู้สึกดีใจ น่ารักครับ
คนไทยเป็นชาติที่ชอบช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อ น้ำใจงาม คนทั้งโลกยอมรับและพูดเป็นเสียงเดียวกัน
ส่วนของคนช่วย สังคมเอื้ออารีย์ ภาพตรงนี้ อันนี้ดีมากๆ แล้ว

แต่… ขอวางไว้ก่อน…

ส่วนของคงพิการ ร้อยทั้งร้อย หากถามคุณจะได้รับคำตอบ ว่า “เราอยากที่จะช่วยเหลือตัวเอง และอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองให้มากที่สุด”

เพราะฉะนั้น หน้าที่สังคมในภาพรวมที่สำคัญ คือ “ต้องสร้างระบบที่เอื้อให้เขาเดินทางได้เอง มีชีวิตได้ด้วยตัวเองให้มากที่สุด”
เหลือบ่ากว่าแรง ความช่วยเหลือพิเศษค่อยมารองรับเมื่อมันถึงที่สุดแล้ว…

ตัวอย่างจากภาพๆ นี้ “รปภ พาคนพิการทางสายตา ไปส่งจุดหมายที่ห่างออกไป (นอกพื้นที่สถานี)”

เมื่อมองให้ลึกแล้ว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น มันส่งผลกระทบทุกๆ เรื่องครับ
แม้แต่ผู้ให้บริการเองก็เช่นกัน ผู้ให้บริการจะต้องมี รปภ เตรียมไว้กี่นาย?
ในความเป็นจริงทุกวันนี้ ผู้ให้บริการสามารถให้บริการได้สมบูรณ์ไหม?

การที่จะทำให้คนพิการทางสายตาเดินทางได้เอง นั่นคือต้องเตรียมระบบนำทางให้เขา
หากเทียบเคียงกับประเทศที่พัฒนาแล้วเขาจะ “มีระบบ texttile ที่พื้นเพื่อนำทางและเตือนที่ใช้ได้จริง (guiding & warning block)” ทั่วบ้านทั่วเมือง
ย้ำนะครับ “ระบบที่ใช้ได้จริง”

บ้านเราคนพิการทางสายตาปฏิเสธเขาไม่เอา เพราะมันใช้ไม่ได้จริง
นั่นเพราะมันนำทางเข้าไปชนกับเสาไฟฟ้าบ้างล่ะ ตกหลุมบ่อบ้างล่ะ ถังขยะบ้างล่ะ ต่างๆ นานา
เขาเลยจบปัญหาง่ายๆ ด้วยการปฏิเสธ “ไม่เอามันเลยแล้วกัน…”

คราวนี้ลองนึกดูว่า พอคนพิการสายตาจากต่างประเทศมาเมืองไทย ทำยังไง?
เขาก็ถามหาอยู่ดี… (ผมได้รับการ comment หลายๆ ครั้งแล้วครับ จากคนพิการสายตา-ชาวต่างชาติ)

ฝากเป็นข้อคิดทั้งถึงหน่วยงานที่รับผิดชอบบ้านเมือง รวมถึงคนพิการเองด้วยนะครับ

[ภาพ: จาก จส 100 / ถ่ายจากด้านหลัง รปภ บีทีเอสกำลังนำทางพาคนพิการสายตาเดินบนทางเท้านอกสถานีรถไฟฟ้า ไปส่งจุดหมาย]