เพื่อนของเราส่งภาพมาให้ พร้อมเล่าเรื่องราว “ต้องพาคุณพ่อไปหาหมอ, รพ ที่จอดรถไม่ว่าง เลยต้องวนรถแล้วส่งให้เดินไปเอง…”
สิทธิไปรักษาตัว ไปโรงพยาบาลคือสิทธิพื้นฐาน และปัจจุบันเราไปไม่ถึงสิทธินั้น เพราะสัญจรบนทางเท้าใช้งานไม่ได้ สัญจรไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นกายภาพหรือการฝ่าฝืนขายของโดยที่ไม่มีการกวดขันของเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบ…
การสัญจรบนทางเท้าแทบทุกจุดในกรุงเทพมหานคร และเกือบทุกจุดทั่วประเทศไทยยังมีปัญหา
ตามภาพคุณตาถือไม้เท้าช่วยเดิน ยังพอเดิน ยังพอตะเกียกตะกายไปได้ แต่คนที่สภาวะร่างกายลำบากกว่า เช่น ต้องนั่งรถเข็นหรือมองไม่เห็น คิดดูว่าจะหนักหนาเพียงใด
ผมเข้าใจดี ประเทศไทยกำลังพัฒนา แต่สิ่งที่ผมเห็นการพัฒนาโดยส่วนใหญ่ ไม่ได้คำนึงถึงคนทุกกลุ่ม
ระบบใหม่ๆ มาตรฐานหวังเพิ่งอะไรแทบไม่ได้และถูกสร้างโดยไม่คำนึงถึงการมีส่วนร่วมของคนทุกกลุ่ม ทั้งๆ ที่กฏหมายและนโยบายรัฐบาลก็มีกำหนดไว้ชัดเจน
จุดตามภาพถ่ายคือพื้นที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ จริงๆ แล้วระยะจากสถานีรถไฟฟ้าไปโรงพยาบาล อยู่ในระยะ 300 เมตร ซึ่งเป็นวิสัยที่สามารถสัญจรด้วยการเดินเท้าหรือเข็นรถไปถึงได้สบายๆ ผมชอบเรียกว่า ที่นี่คือกิโลเมตรที่ 0 ของประเทศไทย และเป็นหนึ่งจุดที่สำคัญ หาก ‘ทุกคนไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างเท่าเทียมกัน’ แล้ว น่าผิดหวังครับ
ผมเคยพูดเสมอๆ ประเทศนี้ บ้านนี้ เมืองนี้เป็นของพวกเราทุกคน พลังการเปลี่ยนแปลงอยู่ที่พวกเราทุกคน
ผมจะไม่รอแล้วครับ รอให้ใครทำคงอีกหลายชาติ อยากให้มันเกิดและดี “ต้องทำเอง”
ผมประกาศตรงนี้เลย ผมจะตั้งคณะทำงาน เพื่อร่วมกันทำงานเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ เหล่านี้
เราจะเปลี่ยนมัน เพื่อวันพรุ่งนี้ วันที่คุณตา คุณยาย ตัวเรา ลูกเรา หลานเราสามารถที่จะเดินทางไปโรงพยาบาลได้
ผมอยากขอให้พวกเราทุกคนยกมือและพร้อมที่ช่วยกันทำงาน ส่งข้อความมาหาผมนะครับ ‘ผมถนัดงาน… มีอะไรที่ผม/ฉันพอช่วยได้บ้าง’ ครับ
#มหานครเพื่อทุกคน #CityForAll