ไม่ว่าสภาพร่างกายเป็นแบบไหน เราอยู่ร่วมกันได้ เราเท่ากันได้

ภาพจากงานวิ่งที่ขอนแก่นมาราธอนเมื่อปีที่แล้ว, ผมลุยลงงานแข่งเพราะผมชอบบรรยาศอย่างเช่นภาพนี้ครับ

ภาพนี้แสดงให้เห็นว่า ทุกคนคือนักวิ่งและแต่ละคนล้วนมีร่างกายที่แตกต่าง, คนโน้นอายุมาก คนนี้อายุน้อย คนโน้นขาสั้น คนนี้ขายาว, ผมก็แค่นักวิ่งที่ใช้รถเข็นเท่านั้น ไม่ว่าสภาพร่างกายเป็นแบบไหนเราวิ่งด้วยกัน แข่งกันได้ ไม่ต่างกับการใช้ชีวิตจริงๆ เลย

ผมลงแข่งขันระยะมาราธอนมาหลายปีแล้ว ลงแข่งขันแบบไม่มีข้อแม้ใดๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่ต่างกับการใช้ชีวิตจริงของผมเลย

ภาพนี้ประทับใจมาก จำได้เลย กำลังฟัดกับเนิน มอดินแดง ช่วงหน้า มอ ขอนแก่น ช่วงนั้นเนินยาวววววว มาก กก กกกก

ก่อนแข่ง 3วัน ข้อมือขวาเดี้ยง เร่งดูแลจนเกือบหายดี แต่ยังมีเจ็บแปล๊บๆ, ลุยกันมาจนถึงจุดตามภาพระยะทางน่าจะ 35 กม. แล้ว ข้อมือเกือบหมดสภาพแล้ว ระยะทางที่เหลือ ทำได้แค่ประคองจนเข้าเส้น เนินเยอะมาก สนุกมาก, เดี๋ยวไปแก้ตัวใหม่

หากเรากำหนดความคิดว่า “เราเท่ากัน” ในที่สุดแล้วความแตกต่างทางกายภาพก็จะหายไปจากใจเรา
ลุยครับ!

ปล. กราบขออนุญาติพี่ๆ ในภาพด้วยนะครับ