“แป๊บน่า นิดหน่อย ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ไปแล้ว…” ปัญหาดูเล็กๆ แต่ส่งผลกระทบใหญ่หลวง เกาะลึกในสังคมไทยมาช้านาน

ปัญหาและ
ความรุนแรงที่เกิดขึ้นทุกวันนี้
มีพื้นฐานมาจากคนในสังคมบ้านเราขาดสำนึกสาธารณะที่ดี
เราเคยชินและทำจนเป็นนิสัยจนไม่รู้สึกอะไร “ใครๆ ก็ทำกัน..”

ปัญหาที่จอดรถคนพิการ ลึกสุดก็คือผลกระทบจากจุดนี้เช่นกัน
หากพวกเราไม่ช่วยกันแก้ไข ก็จะไม่มีใครช่วยเราได้เลย
ผมยกตัวอย่างภาพที่ถ่ายมาเมื่อวานและวันก่อนมาให้ดูครับ…

ภาพจากเมื่อวาน// รถตู้ส่งนายขึ้นห้าง ขอ รปภ จอด “แป๊บๆ เดี๋ยวมา” ผมมาเจอพอดี ผมทำงานทันที
1) บอกให้ รปภ ไปคุย ก็ได้เดินกลับมาแหยๆ พร้อมข้อความตามที่แจ้ง แต่ก็ยังไม่ยอมย้ายรถ
2) ผมเลยเข้าไปคุย คุยกับลุงแกแบบเป็นเพื่อน ให้แกได้รู้ว่าคนลำบากมาแล้วจอดไม่ได้
แกบอกอ้อมแอ้ม ‘นายเจ็บขา…’ ผมบอก ‘ลุ้ง เจ็บขาเรื่องเล็ก ขาขาดก็ยังไม่มีสิทธิจอดเล้ย คนขาขาดวิ่งไวกว่าลุงอีกน่ะ! (ไม่ทุกเคสนะครับ)
สุดท้ายผมก็สอนลุง(อย่างสุภาพ) ว่าคนที่ต้องการใช้ที่จอดมาแล้วไม่มี เดือดร้อนลุงต้องเข้าใจ
แล้วผมก็ยืนยันเสียงแข็ง ลุงต้องย้ายรถ แกถึงยอม — เชื่อว่า คราวหน้าแกคงไม่กล้าจอด

 

ภาพจากวันนี้ // มอเตอร์ไซด์จอดระเกะระกะ ให้เดาคงเป็นพนักงานแถวๆ นั้นที่มาจอดใช้พื้นที่จอดรถคนพิการ
เห็นว่างคงคิด นิดหน่อยไม่มีใครมาจอดหรอกน่า…