เสียงจากแดนใต้

คุณสือนะและทีมจากแดนใต้ แวะมาทำธุระที่ กทม และพัทยา, เราทำงานร่วมกัน คุยกันมาตลอด
วันกลับถือโอกาสแวะไปนั่งพูดคุยกันที่สนามบินดอนเมือง เนื้อหาที่พูดคุยกัน อยากเล่าให้ฟัง…

มนุษย์ทุกคน ตั้งแต่เกิด ถึงวัยเด็ก วัยเรียน วัยทำงาน เป็นผู้สูงอายุและหมดอายุขัย
ตลอดชีวิตทุกคนต้องได้รับการส่งเสริม สนับสนุน ให้มีการพัฒนาการที่เหมาะสม โดยเฉพาะการเข้าถึงสิ่งต่างๆ ที่ผมได้กล่าวไว้ด้านบน
ซึ่งแท้จริงแล้ว ‘ทุกประเทศ’ สิ่งเหล่านี้ถูกกำหนดเป็นกฏหมายไว้แล้วอย่างชัดเจน

คนที่ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง มีความต้องการสนับสนุนน้อยหน่อย
แต่หากมีร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ ไม่แข็งแรง ความต้องการความช่วยเหลือ แน่นอนย่อมมีความต้องการที่มากขึ้น

ไม่ว่าจะส่วนกลางหรือต่างจังหวัด ไม่ว่าที่ไหน ความต้องการ ‘ไม่ต่างกัน’ ครับ คือทุกคนต้องการที่จะได้รับการสนับสนุนที่ดี

เราอยู่ส่วนกลาง เราต่อสู้เพื่อให้เกิดการเข้าถึง พื้นที่สาธารณะ, ระบบขนส่งสาธารณะ, สถานศึกษา, ที่ทำงาน, ทุกอาคารสถานที่ ให้ดีที่สุด
ทุกคนรู้ดี ส่วนกลาง ‘ยังต้องทำงานหนักอีกมาก’, แต่จากที่ภาคีคนพิการร่วมกันทำงานอย่างหนักในทุกรูปแบบโดยเฉพาะช่วงตลอด 8ปีที่ผ่านมา
ถือว่า ‘เอาน่ะ ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ’

ต่างจังหวัดและชายแดนใต้ บอกเลยว่า ‘หนักกว่ามาก’ เช่น ทางเท้า อย่าไปคิดเลยว่าจะสัญจรได้ไหม ก็ให้ดูแค่ขอบๆ กรุงเทพฯ, ต่างจังหวัดแย่กว่ามาก
โรงเรียนในแต่ละหมู่บ้าน, สถานศึกษาทุกระดับ สมมุติว่ามีเด็กหนึ่งคนเดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น คงพอนึกออกว่าจะเกิดอะไรขึ้น และยังมีปัญหาเฉพาะท้องถิ่นที่ต้องจัดการเพิ่มเติมอีกด้วย (เรื่องสถานศึกษานี่ ระดับปฐม มัธยม แม้แต่ส่วนกลาง ผมก็ยังไม่เคยเห็นว่ามีที่ไหนที่ เด็ก ‘ทุกคน’ ไปเรียนได้
ไม่ว่าจะมีสภาพร่างกายแบบไหน ใครเห็น ใครรู้บอกผมนะครับ ผมจะไปเยี่ยม ไปชม)

เรามีหน่วยงานรัฐฯ ที่เกี่ยวข้องกับคนพิการโดยตรง, เรามีองค์กรต่างๆ ของคนพิการ เพียบพร้อม
แต่เสียงจากแดนใต้ บอกชัดๆ กับผมหลายต่อหลายรอบ ‘ระบบสนับสนุนยังไปไม่ถึง และยังไม่เคยเห็นความจริงใจจากใครซักคน’

ยิ่งห่างไกล ยิ่งลำบาก สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่เรารับรู้จนคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั้งๆ ที่มันไม่ธรรมดา…