ก็เพียงเพื่อให้ตัวเองได้รับความสะดวกทั้งๆ ไม่จำเป็นต้องใช้เลยซักนิดเดียว
นี่ยังไม่พอยังโทรไปร้องเรียน ตำหนิ และสุดท้ายเจ้าที่ของสถานที่อยู่ตรงกลาง ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ต้องสั่งให้ล้อมคอกพื้นที่จอดรถพิการ
เจ้าของสถานที่ ทำดีที่สุดแล้ว คือ เตรียมที่จอดรถคนพิการให้ถูกต้องตามกฏหมายและดูแลตามสมควร
แต่เจ้าของสถานที่ไม่สามารถปฏิเสธลูกค้าได้ไม่ว่ากรณีใดๆ
เราจะเห็นว่า ‘ที่จอดรถคนพิการ’ ในประเทศไทยจะต้อง ‘มีไม้กั้น’ ทุกๆ ที่
นี่เป็นผลกระทบโดยตรงถึงคนพิการ
ซึ่งคนที่เดือดร้อนและไม่มีทางเลือกอื่น
นี่คือเครื่องหมายของความไร้ซึ่งสำนึกสาธารณะ
ที่เราพบเห็นได้อยู่ทั่วไป
เมื่อคนพิการที่จำเป็นต้องใช้เข้าไปพื้นที่ หากคนดูแลไม่อยู่ตรงนั้น ก็ต้องจอดรอ
ทำให้รถคันที่ตาม เกิดความไม่สะดวก คนอื่นๆ ก็หงุดหงิด ‘ไอ้คันหน้าเนี๊ยะ มันรอเฮียอะไรวะ?’
หน้าที่ของผมหน้าที่ของพวกเรา คือ สร้างคนที่มีจิตสำนึกธารณะเพิ่มขึ้น
ไม่เข้าใจไม่เป็นไร เมื่อมีน้ำดีมากๆ เดี๋ยวน้ำเสียก็จะถูกไล่และหายไปเอง
ผมขอร้องทุกๆ ท่านช่วยแชร์ ช่วยบอกต่อถึงเรื่องราวเรื่องนี้
ขอให้สังคมจงเกลียด ไม่ชอบ มองอย่างเหยียดหยาม
และช่วยกันประนามคนที่ไม่มีสำนึกสาธารณะที่ดีต่อสังคม
จงช่วยกันเก็บกวาด รักษาบ้านเราให้สะอาดกันเถิดครับ
ประเทศไทย สังคมไทยจะได้พัฒนามากกว่านี้
และคนพิการจะได้ออกจาก ‘คอก’ ที่ปิดกั้นเสรีภาพกันเสียที
จำไว้นะครับ ‘จะอายุเท่าไหร่ก็อย่าจอด หากคุณไม่จำเป็น’
ประเด็นสำนึกสาธารณะ: https://bit.ly/2w5Lc9T