Accessibility Is Freedom เข้าถึงและเท่าเทียม | Accessible and Equal
หากเรายืนอยู่ซักจุด ในกรุงเทพมหานคร แล้วสมมุติว่าเรามีสภาวะร่างกายที่มีจุดด้อยบางอย่าง แล้วให้ลองหันไปมองรอบๆ ตัว เราก็จะเห็นจุดบอดของการพัฒนาเมืองตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน
ผมทำภาพมาให้เป็นตัวอย่างเพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจนขึ้น นี่เป็นบทสรุปว่า ‘เราลืมคนอีกมากไว้ข้างหลัง’ นี่คือแนวคิดการพัฒนาเมืองที่ไม่เป็นธรรมการเข้าถึงคือสิทธิขั้นพื้นฐาน การเข้าถึงคือโอกาส ที่จะทำให้คนสามารถพัฒนาตนเองได้ เรื่องการเข้าถึงเป็นเรื่องของคนทุกคน เพียงแต่ด้วยสภาวะร่างกายแตกต่างกัน ความต้องการสิ่งอำนวยความสะดวกก็เลยต่างกัน ดังเช่น ภาพที่แสดงนี้
‘สะพานลอย’ ที่เราไปไหนๆ ก็เห็นเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด สะพานลอยคือสิ่งอำนวยความสะดวกให้คนสามารถข้ามถนนได้อย่างปลอดภัย แต่เราลืมนึกไปว่า ‘คน’ นั้นมีอีกหลายกลุ่มมากที่เดินขึ้นสะพานลอยได้ลำบากและอีกหลายคนขึ้นไม่ได้เลย…
‘คนขึ้นสะพานไม่ไหว, ข้ามถนนโดนรถชนเสียชีวิต’ เราได้ยินข่าวนี้ไม่ใช่ครั้งเดียว แต่ด้วยเป็นธรรมชาติของคน เราไม่ได้รับผลกระทบเราก็ไม่รู้สึกเดือดร้อน ไม่หือไม่อือ
ตลอดหลายสิบปีที่คนพิการต่อสู้ในเรื่องสิทธิและการเข้าถึงมาตลอดเวลา ทุกคนได้อ่านข่าวก็รู้สึกเฉยๆ บ้างก็พึมพัม ‘คนพิการเรียกร้องอีกแล้วว่ะ…’
ก็แน่ล่ะเพราะวันนี้เราเดือดร้อน เราออกจากบ้านไม่ได้, เราไปโรงเรียนไม่ได้, เราไปโรงพยาบาลยังไม่ได้ เราลืมไปว่า วันนี้เรามีร่างกายที่แข็งแรง แต่พรุ่งนี้อาจจะไม่, แม้จะไม่ใช่เรา ก็อาจเป็นคนข้างๆ เรา ลูกเรา หลานเรา คู่ชีวิตเรา สุดท้ายทุกคนก็ต้องเป็นผู้สูงอายุ แต่ไม่ว่าสภาพร่างกายเป็นยังไง ทุกคนก็มีสิทธิมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างมีความสุขเท่าๆ กันไม่ใช่หรือครับ?
เราทำงานกันอย่างไม่หยุดไม่หย่อนเพื่อให้ได้สิทธิขั้นพื้นฐานนี้ เราต้องการเปลี่ยนประเทศให้เกิดการเข้าถึงที่สมบูรณ์มากที่สุด
ทุกๆ คน ทุกๆ ภาคส่วนต้องช่วยกัน ‘มันไม่ใช่แค่เรื่องของผม มันไม่ใช่เรื่องของคนพิการ มันเป็นเรื่องของคนทุกคน’ ครับ
