“คนพิการทุบลิฟท์บีทีเอส” กับการพูดถึงเบื้องหลังในงาน ดินแดนแสนล้านการเลือกปฏิบัติ

ผมได้รับเชิญไปพูดในงานนิทรรศการ “ดินแดนแสนล้านการเลือกปฏิบัติ” เมื่อวานนี้
ในความตั้งใจ เพื่อที่จะส่งเสียงและบอกเล่าให้ทุกๆ คนได้ทราบในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อต้นปีที่ผ่านมา

“คนพิการทุบลิฟท์บีทีเอส” หากมองเพียงผิวเผิน มันคือความรุนแรงที่ไม่ควรเกิดขึ้น แต่เมื่อมันได้เกิดขึ้น คงต้องมามองเข้าไปให้ลึก เพื่อค้นหาคำตอบ…

รัฐธรรมนูญแห่งราชอานาจักรไทย เขียนไว้ชัดเจน “ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพและความเสมอภาคของบุคคลย่อมได้รับการคุ้มครอง ปวงชนชาวไทยย่อมได้รับความคุ้มครองเสมอกัน”

แต่วันนี้คนพิการ ยังไปโรงเรียนไม่ได้ ไปโรงพยาบาลไม่ได้ ไปทำงานไม่ได้… แม้แต่จะเข็นรถออกจากบ้านไปป้ายรถเมล์ยังยากเลย…

ผมชี้ให้คนฟังหันกลับไปดูว่า ด้านหน้าเวทีพูด มีทางขึ้น Skywalk มีบันไดและยังมีบันไดเลื่อน เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับคนที่ร่างกายแข็งแรงเลือกใช้ได้ตามใจที่ปราถนา
แต่ทำไมผมใช้ไม่ได้รถไฟฟ้า ระบบการคมนาคม พื้นที่เมือง มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื้อทุกอย่าง พร้อมให้ทุกคนเลือกใช้ได้หลายแบบ แต่สำหรับผมทำไมยังใช้สิ่งเหล่านี้ได้อย่างยากลำบาก…

นี่คือสิ่งพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนต้องเข้าถึงได้อย่างเท่าเทียมกัน ตามที่เขียนไว้ในรัฐธรรมนูญ ไม่ใช่หรือ?…

ชายอายุ 52 นั่งรถเข็นหนึ่งคน ตัดสินใจใช้ความรุนแรง ทุบลิฟท์จนมือตัวเองแตก เพื่อส่งเสียงออกมาสู่สังคม
นี่เป็นเสียงเรียกร้องแทนทุกคนที่ถูกเลือกปฏิบัติ เป็นเสียงที่ร้องบอกให้คนไทยทุกคนที่กำลังหลับให้ตื่นจากหลับไหล
และถามทุกคนดังๆ ว่า…

“สิทธิของทุกคน เท่าเทียมกันแล้วใช่มั้ย?”