การเข้าถึงการศึกษาอย่างเท่าเทียม

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนพิการในประเทศไทยมาตลอดหลายชั่วอายุคน
คนพิการ ยังเดินทางออกจากบ้านได้ยากลำบาก, พื้นที่สาธารณะ, ขนส่งสาธารณะ, อาคาร สถานที่ ยังเกิดการเข้าถึงได้ ‘ไม่ดีพอ’

ให้ลองนึกถึงโรงเรียนที่เราเรียนหรือเคยเรียน ลองถามตัวเองดูได้ว่า ‘สมมุติเราต้องนั่งรถเข็น เดินไม่ได้ หรือเรามองไม่เห็น เราไม่ได้ยิน เราจะไปโรงเรียนยังไง ไปได้มั้ย?’

แบ่งปันประสบการณ์ชีวิต เรื่องจริงไม่อิงนิยาย ผมต้องกระเสือกกระสน ดิ้นรนอย่างสุดแรง เพื่อพัฒนาให้ทันคนอื่นๆ ให้ได้ กว่าจะถึง ณ ทุกวันนี้ได้ ไม่ง่ายครับ และคนพิการทุกคนก็แบบผมนี่แหละ ไม่ต่างกัน…

เส้นทางการพัฒนาการของคนพิการ นอกจากเริ่มช้ากว่าแล้วระหว่างทางก็ยังไปได้ยากลำบากกว่า

การที่จะจัดให้มีลิฟท์ซักตัว, มีทางลาดซักจุด, มีห้องน้ำซักห้อง เรามักได้คำตอบเสมอๆ ว่า ‘ไม่คุ้มค่า’
‘ความคุ้มค่า’ คำถามนี้ ตอบได้ไม่ยากเลย ‘เมื่อคุณต้องกลายเป็นคนพิการ’

สถิติการศึกษา มุมที่สังคมมอง สงสาร น่าเห็นใจ ด้อยค่า คนด้อยโอกาส คำเหล่านี้ ข้อมูลเหล่านี้ เป็นบทสะท้อนถึงภาพ ‘คนพิการในประเทศไทย’ อย่างชัดเจน นอกจากกายภาพแล้ว ยังมีการเข้าถึงหลักสูตรการศึกษา เนื้อหา ข้อมูลต่างๆ อีกด้วย

การเข้าถึงเป็นเรื่องท้าทาย เป็นเรื่องไม่ง่าย แต่เป็นเรื่องที่ทุกภาคส่วนต้องลงมือทำ อย่างจริงจัง จริงใจ และต่อเนื่อง
ถ้าผมมีเวทมนต์ เสกได้ ผมจะเสกให้ ‘ทุกคน’ ไปโรงเรียน เรียนได้เท่าๆ กันทันที
ไหนๆ เสกโรงเรียนแล้ว ก็เสกพื้นที่สาธารณะและขนส่งสาธารณะด้วย ❤
เพราะไม่งั้นคนพิการก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี เหมือน ทุกวันนี้… ครับ

อ้างอิง:
https://www.accessibilityisfreedom.org/ข้อมูลคนพิการ/
https://www.accessibilityisfreedom.org/แผนที่การเข้าถึงรถไฟฟ้า/