‘คนพิการไม่ออกมาสู่สังคม’ เกิดจากหลายๆ สาเหตุ บ้างก็ด้วยฐานะและความเป็นอยู่ ทำให้เกิดข้อจำกัดหลายๆ ด้านตามมา
บ้างก็มาจากความคิดที่ยังไม่มันคง ไม่มั่นใจ และอีกหนึ่งส่วนที่สำคัญ เพราะด้วยความรัก เป็นห่วง กลัว กังวล ทั้งของครอบครัวและตัวคนพิการเอง
นี่เป็นจุดแรกเริ่มและสำคัญ ที่ใกล้ตัวคนพิการที่สุด นี่ยังไม่รวมกับอุปสรรคทางสังคมภายนอก(บ้าน) ต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นทั้งทางทัศนคติและทางกายภาพ เช่น ถูกมองแปลกๆ รวมถึงสิ่งปลูกสร้างสาธารณะต่างๆ ที่ยังไม่อื้อเพียงพอที่ให้คนพิการสามารถใช้ชีวิตได้โดยง่าย
หากใครเป็นแฟนตัวจริงของ Accessibility Is Freedom ก็จะทราบว่า เมื่อ 2 ปีกว่าๆ ที่แล้ว ผมมีโอกาสไปนั่งพูดคุยกับน้อง
ที่ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตตัวเองดี หลังจากนั้นน้องและครอบครัวก็ตัดสินใจ ยอมพาน้องมาเรียนที่โรงเรียนมหาไถ่, พัทยา
วันนี้น้องได้เริ่มทำงานด้วยตำแหน่ง IT Support เป็นไงล่ะ หล่อเลยจัดไป
วันนี้แวะไปเจอน้องพอดี ด้วยเวลาที่จำกัด ผมได้คุยกับน้องสั้นๆ แต่ยังไงก็ไม่พลาด ต้องขอเซลฟี่เพื่อมา update ส่งข่าว กันหน่อยเนอะ
และในงานช่วยเหลือคนนั้น ผมไม่สามารถทำคนเดียวได้ ขอบคุณผู้อยู่เบื้องหลังหลายๆ ท่าน
อาจารย์ธีระพลที่เคารพรัก คุณพ่อคุณแม่ของน้องเองที่ยอมเปิดทางให้น้องได้มีโอกาสก้าวเดินได้เอง ไม่ว่าสภาพร่างกายจะเปลี่ยนไปอย่างไร
มูลนิธิพระมหาไถ่เพื่อพัฒนาคนพิการ และโรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่ที่ให้และสร้างโอกาสกับคนพิการเสมอมาครับ
อย่าลืมนะครับ ยังมีคนที่รอความช่วยเหลืออยู่อีกมาก สังคมจะดีและแข็งแรงได้ คนในสังคมต้องช่วยกันครับ
รัก