สิทธิของผมที่ขาดหายไป – No Rights No Freedom

 

“สิทธิ
พลเมือง
ขั้นพื้นฐาน”

 

 

คงพอเคยได้ยินคำนี้มาบ้าง
คำๆ นี้ถูกเขียนไว้อย่างชัดเจนในกฏหมาย
ของประเทศไทยเรามาเนิ่นนานแล้วครับ

ประชาชนพลเมืองที่มีร่างกายสมบูรณ์ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
คงจะไม่ได้ใส่ใจกับคำๆ นี้ อาจจะรู้สึกว่าไกลตัว ไม่เข้าใจ
และผมเข้าใจท่านเป็นอย่างดียิ่งครับ

เอาล่ะ วันนี้ผมขอเล่าเรื่องให้ฟัง อีกด้านบ้าง…

ตั้งแต่ผมเปลี่ยนชีวิตมานั่งรถเข็น ถึง ณ วันนี้ก็มากกว่า ๒๕ ปีได้แล้วครับ
สิ่งที่ผมทำนั้น “ตรงกันข้าม” กับทุกๆ ท่านตลอดเวลา ยกตัวอย่างครับ เช่น …

• ไปเที่ยวห้าง
  ห้างส่วนใหญ่สร้างมาหรู (หรู กับความคิดคนก่อสร้างแบบเก่าๆ)
  ด้านหน้ามักเป็นบันได ไม่เคยมีทางลาด
  ผมก็ต้องหาวิธีเข้าให้ได้ ส่วนใหญ่ก็จะเข้าด้านหลังห้าง
  อาศัยเข้าทางทิ้งขยะบ้างล่ะ ขนของบ้างล่ะ
  ก็ต้องอาศัยทางลาดที่เค้าทำไว้สำหรับขนของหนักนั่นแหละครับ
• ไปดูหนัง
  แหม กว่าจะได้พาแฟนไปดูหนังที่ชอบซักเรื่อง ก็ต้องดูแล้ว ดูอีก
  เช็คแล้วเช็คอีกว่า โรงหนังที่จะไปนั้น อยู่โซนไหน เจอบันไดกี่ขั้น จะทำให้คนอื่นลำบากไปรึเปล่า?
  แทนที่จะได้แต่งตัวหล่อๆ เกี่ยวแขนกับแฟน เดินไปชิลๆ นั่งดูหนังสบายๆ
  อุ่ย … ไม่เคยหรอกครับ
• ไปประชุมไปสัมนา
  ประชุมทั้งวัน ต่ำๆ ก็ ๖ ชั่วโมง น้อยนักจะมีห้องน้ำ
  ที่มีพื้นที่กว้างพอสำหรับรถเข็น ที่จะอาศัยทำธุระเบาได้บ้าง
• ไปธนาคาร
  ธนาคารแทบทุกสาขา สร้างมาให้ดูหรู(อีกแล้ว ทำไมนะ บันได นี่มันถึงได้ดูแล้ว หรู)
  บันไดน่าจะหลายสิบขั้น ผมทำอย่างไรทราบมั้ยครับ?
  เมื่อก่อน ทุกๆ ครั้งที่ผมจะต้องไปทำธุระกรรมการเงิน
  ผมจะใช้วิธีนั่งรถเข็นที่หน้าบันไดนั่นล่ะ
  แล้วรอลูกค้าของธนาคาซักท่าน ที่ดูท่าทางใจดี พอไหว้วานได้
  ก็จะขอให้พี่ๆ เค้าช่วยไปเรียกพนักงานธาคาร
  วิ่งขึ้นและวิ่งลง ทำธุรกรรมให้จนเสร็จนั้นแหละดีหน่อยที่หลายสิบปีผ่านไป
  เดี๋ยวนี้ ไปที่ห้างไหนๆ ก็จะมีสาขา และธนาคารอยู่เต็มไปหมด
  แถมทำธุระกรรมผ่านอินเตอร์เน็ตก็หมดปัญหาไปแต่ตู้ ATM ก็ยังเหมือนๆ เดิมครับ น้อยนักที่จะ “พอใช้ได้บ้าง”
  อื่นๆ อีกมากมาย ที่สาธยายได้อีกเป็นปีๆ ไม่หมดง่ายๆ ครับ

อย่างวันก่อนผมไปสำรวจสิ่งอำนวยความสะดวก กับน้องๆ นศ. คณะสถาปัตย์ สจล.
แวะไปจอดรถที่สถานี MRT จตุจักร ประตู ๔ ดูเหมืนจะมีที่จอดรถคนพิการครับ
ที่บอกว่า “ดูเหมือน” นี่คือ เห็นป้ายที่จอดรถคนพิการอยู่ ๔ ถึง ๕ ช่องจอด
แต่ถูกจอดเต็มหมดครับ พอหาที่พอจอดได้ก็หาทางออก เพื่อเดินทางเข้าสู่สถานี MRT

แต่ทาง ที่ “ดูเหมือน” จะเป็นทางออกและเข้า
(เช่นเดิม ที่บอกว่าดูเหมือนนี่ เพราะเห็นร่องรอยทางลาด แต่ถูกปิดไปแล้ว)
ก็เลยต้องอาศัยทางวิ่งเข้า วิ่งออกของรถนั่นแหละครับ
เป็นอันตรายที่ต้องเจออยู่ทุกๆ วัน
ซึ่งคนที่นั่งรถเข็น ก็ต้องจำยอมทำกันแบบนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติของเราไปแล้ว

ตอนออกเสี่ยงบ้าง ไม่เป็นไร ไม่เท่าไหร่ครับ
แต่ตอนเข้านี่สิ ผมต้องจำใจทำผิดกฏจราจรเต็มๆ
ดูป้ายสิครับ เขาเขียนว่า

“ห้ามรถเข้า – ห้ามเลี้ยวซ้าย มันเป็นทางออกนะ!!!”
ก็จะทำยังไงได้ล่ะครับ ….เพราะสิทธิของผมมันหายไป

Credit :
– English Translation by MrNoBody + จับมาต้มจำทำแกงโดยซาบะ(ตามเคย)
ขอบคุณ AccessibilityIsFreedom Translation Dream Team ครับ