โลกเปลี่ยนไวกว่าแสง ‘การเข้าถึง’ ทำได้ง่ายจะตายไป

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโลกเราทุกวันนี้เปลี่ยนแปลงเร็วเว่อร์ เกิดการพัฒนาสิ่งใหม่ๆแทบทุกวัน โอกาสใหม่ๆมากขึ้น คนเก่งขึ้นทุกวัน ไม่มีใครอยากตกรถบัสคันนี้…ผู้พิการก็เช่นกัน
เสียอย่างเดียว ผู้พิการ…(กรู) ขึ้นรถไม่ได้!!

ด้วยการเข้าถึงที่เลวร้าย ผู้พิการเหมือนถูกเตะลงจากรถ พวกเขาไม่ใช่แค่ตามไม่ทัน แต่ถอยหลังลงคลองเลยต่างหาก! ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง ผลสุดท้าย ความเหลื่องล้ำระหว่างคนปกติแข็งแรงและคนพิการจะไม่ใช่แค่กว้างขึ้น แต่ไม่มีทางเชื่อมถึงกันได้อีกต่อไป

ความใฝ่ฝันของพวกเราไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์แต่อย่างใด มันเป็นแค่การเข้าถึงได้ของทุกคนแค่นั้น (ไม่ใช่เทคโนโลยีล้ำเลิศ / นวัตกรรมเปลี่ยนโลก) ซึ่งอันที่จริง อาศัยแค่ความพยายามและความร่วมมือในระดับหนึ่งก็สามารถบรรลุผลได้แล้ว

เราอยากผลักดันเรื่องนี้ให้เป็น “วาระแห่งชาติ” เพราะโครงสร้างประชากรเรากำลังเข้าสู่สังคมผู้สูงวัยมากขึ้นๆ ทุกวัน (คนหนุ่มทำงานน้อยลง คนแก่ที่ต้องดูแลมากขึ้น รวมถึงผู้พิการด้วย) ประเทศไทยไม่ได้ ‘กำลังจะ’ เป็นสังคมผู้สูงวัยนะครับ…เราเป็นอยู่ตอนนี้แล้วต่างหาก!! และจะบานปลายขึ้นในอีกไม่กี่ทศวรรษข้างหน้า (เหมือนญี่ปุ่น)

กล่าวคือ ผู้คนก็แก่ตัวลง ร่างกายอ่อนแอลงตามธรรมชาติ พร้อมๆ กับต้องการเข้าถึงที่มีคุณภาพมากขึ้นตาม ในการ ‘ใช้ชีวิต’ อย่างมีศักดิ์ศรีในชีวิตประจำวัน…ไม่ต้องคิดไปไกล นึกง่ายๆ แค่ “ฟุตปาธ” ทางเท้าหน้าปากซอยของคุณ ถ้าฟุตปาธห่วยแตก ขรุขระ สูงชัน เดินไม่ได้ (นึกถึงคนใช้วีลแชร์/ คุณปู่ใช้ไม้เท้า) ชีวิตคุณก็เหมือนถูกขังอยู่ในบ้านแล้ว ถามตัวเองดูว่าจริงมั๊ย? เชื่อว่าครอบครัวที่มีผู้สูงวัยที่ต้องดูแล…ยากจะปฏิเสธความจริงข้อนี้

รูปภาพในโพสที่เห็นอยู่นี้ถ่ายที่ประเทศอังกฤษ มันเป็นวิวทัศนียภาพที่ “จิตใต้สำนึก” เราคิดในเสี้ยววินาทีเลยว่า ‘ไม่ใช่ประเทศไทยแน่นอน’…เพราะประเทศไทยไม่มีสภาพบ้านเมืองที่มีการเข้าถึงได้สูงแบบนี้

ใจเย็นก่อน เราไม่ได้จะมาเปรียบเทียบเพื่อเอาแต่ด่าบ้านเกิดตัวเอง แต่สิ่งที่มันเป็นไป ที่มันเกิดขึ้นตอนนี้ในบ้านเมืองเรา เผยให้เห็นชัดเจนจนไม่รู้จะชัดยังไงแล้ว ว่าผู้มีอำนาจ ข้าราชการไทย หรือใครก็ตามแต่ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง แทบไม่มีความรู้ความสนใจในเรื่องนี้เลย (หรือมีแต่ทำให้เกิดขึ้นจริงไม่ได้!)

เป็นเรื่องยากมากที่จะแก้ปัญหานี้แบบองค์รวมบูรณาการ แต่หนึ่งในคีเวิร์ดนั้นคือการ “ทำให้ได้ตามที่กฎหมายเขียน” เผื่อใครไม่ทราบ กฎหมายบ้านเราเขียนเรื่องการเข้าถึงและอะไรต่อมิอะไรได้ครอบคลุมและเป็นมาตรฐานสากลไม่น้อยเลยนะครับ! (ไปอ่านได้) ไม่ว่าจะความกว้างทางเท้าเอย / ที่จอดรถผู้พิการเอย / ลิฟต์ขึ้นสถานีรถไฟเอย ฯลฯ เขียนน่ะมีหมดแล้ว…เหลือแค่ทำตามให้ได้

เป็นเรื่องยากที่จะมั่นใจว่า คนไทยจะสามารถมีความสุขเรื่องการเข้าถึงแบบเดียวกับที่ประเทศ “โลกที่หนึ่ง” สัมผัสได้ ‘ในเร็ววัน’
พวกเราเองทุกคนคงต้องช่วยลงแรงกันคนละเล็กคนละน้อย ทำเท่าที่เราทำได้
ถ้าคุณเป็นคนตัวใหญ่-ก็ทำเรื่องใหญ่, คุณเป็นคนตัวเล็ก-ก็ทำเรื่องเล็กๆ

ง่ายๆ เท่านั้นเอง…

^เรือน้อยลอยตามน้ำ^