พิการ กว่าจะผลักดันให้ตัวเองให้สามารถออกมาจากบ้าน
เข้าไปใช้ชีวิตในสังคมปกติได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย
รัฐฯ มีหน้าที่ต้องส่งเสริม
ให้เขาเหล่านั้นสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างปกติ
และอย่างมีศักดิ์ศรีและทัดเทียม
ใช้ชีวิตร่วมในสังคมอย่างกลมกลืน
กับคนอื่นๆ ในสังคมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
คนพิการแทบทุกคนต้องการอย่างที่สุดที่จะใช้สิ่งต่างๆ ร่วมกับคนอื่นๆ
และต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ร่วมกับคนในสังคมตามปกติ
ครับ ถูกต้องที่สุด เราไม่อยากเป็นคนประหลาดของสังคม
แต่สิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่าง เช่น ที่จอดรถคนพิการ
ต้องยอมให้เกิดการแปลกแยก เนื่องเพราะความจำเป็น
ที่จะต้องใช้พื้นที่ขึ้น/ลง ที่กว้างกว่าปกติ
ลิฟท์เป็นอุปกรณ์หนึ่งอย่างที่ทุกคนสามารถใช้ร่วมกันได้
ใครใช้ได้บ้าง . .. . . เดี๋ยวจะไม่สมบูรณ์ ขอพูดถึงเสียหน่อย
คนทั่วไป, นักท่องเที่ยวที่มีกระเป๋าหนักๆ,
พ่อหรือแม่ที่พาลูกเดินทาง มีรถเข็นเด็กไปด้วย,
คนที่ร่างกายไม่แข็งแรงเดินไกลไม่ไหว,
สภาพสตรีที่ใส่รองเท้าส้นสูง, ผู้สูงอายุ คนท้องและอื่นๆ
โครงการของรัฐฯ ที่ผ่านมา ทั้ง BTS, MRT และ Airport Rail Link
มีการจัดสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกแบบลูกผีลูกคน
การติดตั้งลิฟท์และทางลาด มีให้แค่บางสถานี ตามที่เราเห็น
ผลที่เกิดขึ้น คือ คนพิการยังไม่สามารถใช้งานได้อย่างแท้จริง
BTS ศาลปกครองสูงสุดก็บอกไว้ชัดเจน /
คณะเราประชุมกับท่านท่าน รมต คมนาคม
ก็พูดทำนองเดียวกัน
“รู้ว่าต้องทำ ทำไมไม่ทำ”
โครงการรถไฟฟ้าสายสีม่วง ช่วงบางใหญ่-บางซื่อ
เป็นโครงการที่กำลังจะเปิดใช้อีก 2 เดือนข้างหน้านี้
ในภาพรวมทุกๆ สถานีจะมีทางเข้าออก ๔ จุด
เป็นที่แปลกใจที่กลับมีการเตรียมทางลาดและลิฟท์ให้แค่ฝั่งละจุด
ทำให้การเดินทางของคนพิการ “ก็ยังทำไม่ได้อย่างสมบูรณ์เช่นเดิม” ครับ
ตามตัวอย่างสถานีตลาดบางใหญ่นี้
ตามภาพจะเห็นว่า คนพิการจะสามารถลงได้แค่ ๑ ทางเข้า/ออก ในแต่ละฝั่ง
พื้นที่สีแดงที่ผมวางไว้ คือ คนพิการก็ยังมีอุปสรรคในการเดินทาง
ไม่สามารถสัญจรได้โดยสะดวก โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ใช้รถเข็นนี่หนักหนาครับ
แม้แต่จะเดินทะลุไปหาทางขึ้น/ลง อีก ๑ ประตู
ที่อยู่ฝั่งเดียวกัน ห่างกันแค่ ๒๐๐ เมตร
ยังทำไม่ได้เลยประสาอะไรที่คนพิการจะเดินทาง
ไปทำงาน ไปห้าง หรือกลับบ้าน
แล้วเวลาคนพิการป่วย
ต้องหอบร่างกายไปโรงพยาบาล
แล้วจะทำยังไง?…
แปลกใจที่ทุกๆ คนก็ทราบดีอยู่แล้วว่า
สิ่งที่จำเป็นที่สุดและถูกต้องที่สุด
คือ รัฐฯ ต้องส่งเสริมให้คนพิการมีโอกาสได้เท่าเทียมกับคนอื่นๆ ให้มากที่สุด
การคมนาคม คือ สิ่งที่จำเป็น
และเป็นสิ่งสำคัญเป็นอันดับต้นๆ
อีกทั้งยังจะเป็นตัวช่วยผลักดัน
ให้คนพิการที่ถูกเรียกว่าเป็นคนด้อยโอกาส
กลายเป็นคนที่มีคุณภาพ
และสุดท้ายสามารถเสียภาษี
กลับคืนให้รัฐได้
นี่แค่ปัญหาการขาดโอกาสของ “คนพิการในเมือง”
เรายังไม่ได้พูดถึงกลุ่มคนพิการ
ที่อยู่นอกกรุงเทพมหาครเลยนะครับ
ผมเองก็พยายามสอบถาม พูดคุย
สิ่งที่ผมได้รับคำตอบกลับมาคือ
“ให้แค่นี้พอแล้ว…”
ฟังแล้วรู้สึกอย่างไรกันครับ . .. .?